Toen een vriend hoorde van mijn interesse voor het thema De spiegel en de schilderkunst gaf hij mij onderstaand gedicht, dat hij schreef naar aanleiding van Willem Maris’ Koe aan de slootkant in het Rijksmuseum.
 

Koe aan de slootkant

Uit de tijd getild moment:

zwaar met zomerzon bevracht

drinkt de koe een eeuwigheid.

Verzaligd baden bladeren

van waterlelies tussen wolken

bij haar kop in spiegelbeeld.

De kijker van zijn kant stilt de dorst voorlopig

en verlaat de zaal verzadigd

na verloop van tijd.